துரதிஷ்டம்

நீலமலையினின் சோலைக் குயிலொன்று 

   நின்று பாடுது - அது 

நேசமுடன் கூவ வானமழை மீறிச் 

    சோவெனக் கொட்டுது

மேலடி வானிடை மேகம் சிவந்திட  

   மேன்மை கொள்ளுது - அதை 

மாலைக் கருமிருள் மங்கிடச் செய்துமே    

   மாயம் கூட்டுது

கோலம் அதிவிரை கொஞ்சும் கடலலை 

   கூடி ஓடுது  - அது

கொள்ளுங் கரைமணல் துள்ளி விழுந்தபின் 

  கூசித் திரும்புது

சீலத்தொடு மனம் செந்தமிழ்ப் பாட்டினில் 

  சேர்ந்து காணுது - அதைச்

சோக மிழைந்தொரு சேதிவந்தே மனம் 

   சோரக் காணுது

வாலைக்  கொண்டோரினம் வந்து கிளைதொற்றி 

  வளைந்து தூங்குது  - அந்த 

வேளை கிளை முறிந்தாடி மண்ணில் வீழ 

   வெகிழும் குரங்கது

சாலை நடை பாதை தன்னந் தனியொரு 

  சீவன் போகுது - அது

சார்ந்து செல்லும் திசை மூங்கில் துளைகாற்று 

  சூவென் றூதுது

மூலைத் தெருவினில் கோவிலடிக் கடை 

   மாலை தொங்குது - அந்த

மாலைகள் சாமியின் தோளையெண்ண மங்கை 

     கூந்தல்  ஏறுது

நாலைக் குணம் கொண்ட நாரிகையின் நடை 

  நளினம் போடுது - அதில்

நீளக் கிடந்த கல் நேர்விழி. ஏய்த்திட 

  நடை தள்ளாடுது